Δεβελίκι
| 
| 
Δεβελίκι
Δεβελικι... μικρός ψαράδικος οικισμός με ταβερνούλες πλάι στο κύμα και τα αρμυρίκια.
Μόνο λίγα μέτρα από το κύμα, με τη θαλασσινή αύρα που εκτεινεται στους καταπράσινους χώρους σας καλωσορίζουμε σε έναν κόσμο χαράς, διασκέδασης και ατελείωτης άνεσης.
Δίπλα στο Δεβελίκι, το Καστρί είναι μια ήσυχη και μικρή παραλία και λίγο μακρύτερα η Μαλαθριά, η Χιλιαδού, ο Πύργος και άλλες. 
Οι εντυπώσεις ενός ταξιδευτή
Η Χαλκιδική που ανακάλυψα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν μια άλλη Χαλκιδική. Έμοιαζε με προορισμό που ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο των παιδικών μου χρόνων. Το Δεβελίκι, στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, είναι ένα χωριουδάκι σαράντα κατοίκων που αντιστέκεται στη λαίλαπα των επιθέσεων κακογουστιάς των Θεσσαλονικαίων, αλλά και στη γενικότερη αντίληψη για την τουριστική αξιοποίηση των παραλιών... με ξαπλώστρες, πλαστικές καρέκλες και reggae διασκευές στη διαπασών। Όταν έφτασα εκεί ένιωθα σαν Ρωμαίος έπαρχος που έπειτα από ένα καλό καρπάζωμα του συστήνονταν ως «Γαλάτες από την Κέλτικη Γαλατία!»
Ξεκινήσαμε μεσημέρι Σαββάτου με αρχικό προορισμό την Αμμουλιανή. Επιλέξαμε την ορεινή διαδρομή μέσω Αρναίας. Ανοίξαμε όλα τα παράθυρα του αυτοκινήτου κι έτσι μαζί με το υπέροχο ορεινό τοπίο, μας δίνονταν η ευκαιρία να απολαμβάνουμε τις μυρωδίες και τους ήχους του καλοκαιριού. Κατά διαστήματα υπήρχαν δέντρα κι από τις δυο πλευρές του δρόμου που δημιουργούσαν μια ευχάριστη σκιά. Καθώς δεν υπήρχε καμία απολύτως σήμανση, το φως που τρύπωνε ανάμεσα στα φύλλα ή τις πευκοβελόνες δημιουργούσε δέσμες που θεωρούσα πως όριζαν τη διαδρομή. Αυτή μου η αντίληψη είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε 4-5 φορές το δρόμο κι έτσι να μας δωθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε με ντόπιους, ζητώντας να μας βάλουν στο σωστό δρόμο. Εγώ για άλλη μια φορά απολάμβανα στο έπακρο τις λάθος επιλογές μου και σκεφτόμουν πως στην επόμενη λάθος στροφή θα μιλήσω στη διάλεκτο της.... Κέλτικης Γαλατίας (βλέπε ορεινή Χαλκιδική) για να νιώσω καλύτερα ενσωματωμένη στο τοπίο. Αν και στο cd-player έπαιζε χαμηλά η Μάρθα Φριτζήλα, οι ήχοι που δέσποζαν προέρχονταν από τα τζιτζίκια, τα βατράχια, τα έντομα και όταν μας δίνονταν η ευκαιρία της επιτάχυνσης, από τον καλοκαιρινό αέρα που έμπαινε από τα παράθυρα και σκάρωνε περίεργους σκοπούς. Πλησιάζοντας στο Δεβελίκι για την πρώτη μας βουτία, πέσαμε πάνω σε ένα ρυάκι που διέσχιζε κάθετα το δρόμο μας. Αριστερά μας υπήρχε μια ξύλινη χαλασμένη γεφυρούλα που είχε αποσυρθεί στη μία όχθη και πλέον χρησίμευε μόνο ως ντεκόρ για φωτογράφιση και αφορμή για στάση κι εξερεύνηση. Ο σκηνοθέτης είναι ρομαντικός, σκεφτόμουν καθώς παρατηρούσα τα κόκκινα φύλλα που έπεφταν ασταμάτητα σαν βροχή από τα δέντρα στο νερό. Χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα, όλοι αποφασίσαμε πως αυτό το ποταμάκι θα είναι σίγουρα μια στάση στο δρόμο του γυρισμού.
Φτάνοντας στο Δεβελίκι, αντικρύσαμε μια απέραντη παραλία με λίγο κόσμο, που σου έδινε τη δυνατότητα της απομόνωσης και της διαφύλαξης ... των ευαίσθητων προσωπικών σου δεδομένων. Η ταβερνούλα με τα τραπεζάκια ανάμεσα στα δέντρα, που ήταν χτισμένη σε κεντρικό σημείο, καθόλου δεν παραβίαζε το δικαίωμα στην ησυχία και την απομόνωση, μιας και λειτουργούσε δίχως ηχεία και μουσική. Και πάλι χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα αποφασίσαμε πως το Δεβελίκι δεν ήταν απλή στάση, αλλά προορισμός।
Τα λιγοστά καταλύματα του χωριού δεν ήταν ελεύθερα κι έτσι ακολουθόντας έναν υπέροχο χωματόδρομο πέντε χιλιομέτρων (Δ3, όπως θα έλεγε και η Τζέλη Χατζηδημητρίου στους τουριστικούς της οδηγούς) , βρεθήκαμε στο δημοτικό κάμπιγκ της Ιερισσού. Στήσαμε γρήγορα τα ιγκλού μας και τρέξαμε στην παραλία, όπου και μείναμε μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Οι ορεινοί όγκοι της Αμμουλιανής και του Αγίου Όρους μπροστά μας προσέδιδαν μια μυστικιστική μαγεία στο ηλιοβασίλεμα. Οι διάφορες αποχρώσεις του μοβ στον ουρανό σίγουρα δεν αποτυπώθηκαν καλά στην κάμερα του κινητού μου (η φωτογραφική μου μηχανή χάνεται πάντα στις πιο ακατάλληλες στιγμές). Αποτυπώθηκαν όμως μέσα μου και πλέον μπορώ να αναλύσω το μοβ που ξεπερνά τη μοναξιά, το μετά-μοβ της υπέρβασης. Θυμήθηκα τον ιερομόναχο Νεκτάριο και το γράμμα που μου έστειλε πριν λίγες ημέρες. Είχα την αίσθηση πως μύριζα τις εκκλησιαστικές μυρωδιές που είχαν ποτίσει εκείνο το χαρτί. Παρόλο που δεν έχουμε την ίδια πίστη, θαύμασα για άλλη μία φορά την ακλόνητη επιμονή του να μην περάσει τα σύνορα του Αγίου Όρους προκειμένου να δεχθεί την επιστημονική φροντίδα και θεραπεία. Εκείνο το μοβ με έπεισε πως ο Θεός του τον έχει καλά και πως με την φαρμακευτική αγωγή που του συστήσαμε, έπειτα από μια δύσκολη διαδικασία διάγνωσης, όλα θα πάνε καλά και θα απαλλαχθεί από τον βήχα που τον ταλαιπωρεί δυο χρόνια τώρα.
Έπειτα από αρκετή ώρα συλλογής και ταξινόμησης μοβ συναισθημάτων, ο ουρανός πλημμύρησε από εκατομμύρια αστέρια. Έμεινα ξαπλωμένη ανάσκελα για αρκετές ώρες πασχίζοντας να αναγνωρίσω αστερισμούς και συμπλέγματα, σιγοτραγουδώντας μέσα μου ... «και λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο... και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία... να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια... γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια..». Έκλεισα τα μάτια δίχως να φεύγει το θέαμα της συμπαντικής πανδεσίας από μπροστά μου. Όταν τα ξανάνοιξα ήμουν σίγουρη πως έβλεπα τον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα. Είχε το μέγεθος ενός σπιτιού, τρία ηφαίστεια – δύο ενεργά κι ένα ανενεργό – και μεταξύ άλλων ένα τριαντάφυλλο. Εκείνο που γίνεται μοναδικό και ιδιαίτερο στα μάτια αυτού που το αγαπάει. Το έβλεπα καθαρά στη μέση του φωτεινού πλανήτη. Το δικό μου ακριβό τριαντάφυλλο! Γύρισα μπρούμυτα και ξανάκλεισα τα μάτια. Νιώθοντας ένα σώμα με την υγρή άμμο άκουγα τον ήρεμο επαναλαμβανόμενο ήχο της θάλασσας και κάποια στιγμή ένιωσα απόλυτα συντονισμένη. Άρχισα τότε να ακούω τη θάλασσα μέσα μου. Η θάλασσα μέσα μου δεν ήταν ήρεμη και τα κύματα δεν έσκαγαν απαλά. Περιέργως, δεν ένιωθα φόβο και δεν ήθελα να τη δαμάσω. Ήθελα μόνο να την αφήσω να με παρασύρει. Και την άφησα...
Όταν πολύ αργότερα επιστρέψαμε στις σκηνές μας για ύπνο και τυλίχτηκα στον λεπτό υπνόσακο, είδα στον ύπνο μου πως ήμουν πεταλούδα. Έζησα όλο το τελετουργικό της μεταμόρφωσης, αρχικά τυλιγμένη σε ένα κουκούλι από μεταξένιες ίνες, έπειτα έρπουσα κάμπια, μετά χρωματιστή πεταλούδα και τελικά αιωρούμενη κι ελεύθερη ψυχή. Τι περίεργο όνειρο! Είχε να κάνει με τις σκέψεις και τις αναζητήσεις της παραλίας, με το κουλούριασμά μου στον υπνόσακο, με τα έντομα που άκουγα όλη τη νύχτα να περπατάνε πάνω και κάτω από τη σκηνή, ή μήπως σήμαινε κάτι άλλο; Όταν γύρω στις 7 το πρωί ξύπνησα εξαιτίας ενός όχι και τόσο ευγενικού ήχου, το όνειρο ήταν ακόμη πολύ ζωντανό. Το σημείωσα γρήγορα για να μην το ξεχάσω. Μέχρι τις 9 που βγήκα από το ... κουκούλι μου, ξύπνια πλέον, σκεφτόμουν διάφορα για τις πεταλούδες. Από τις λιγοστές πλέον γνώσεις βιολογίας σχετικά με αυτές, μέχρι το μυθολογικό τους συμβολισμό και το φαινόμενο της πεταλούδας, όπου ένα απλό χτύπημα των φτερών της είναι ικανό να προκαλέσει αλλαγή στη ροή φαινομένων και γεγονότων σε κάποια άσχετη κι απομακρυσμένη περιοχή.
Ο πρωινός διπλός καφές με επανέφερε ομαλά στο 2010, στην παραλία και στην παρέα μου. Κάναμε την πρώτη βουτιά στην Ιερισσό και φύγαμε γρήγορα για τη δεύτερη στο Δεβελίκι. Μείναμε στην ήσυχη παραλία μέχρι να νίωσουμε τις πρώτες ψιχάλες, οπότε και τα μαζέψαμε άρον- άρον. Η επιστροφή μας ξεκινούσε πιο νωρίς από ότι υπολογίζαμε. Ζήσαμε μια υπέροχη καλοκαιρινή μπόρα στο αυτοκίνητο και όλοι είμασταν σίγουροι πως θα δούμε ουράνιο τόξο, το οποίο δυστυχώς δε μας έκανε τη χάρη. Όταν περάσαμε απ’ το ρυάκι με το ερειπωμένο γεφυράκι η βροχή δεν πας επέτρεψε να κατεβούμε, να περπατήσουμε και να το εξερευνήσουμε. Έτσι, δημιουργήθηκε άλλος ένας λόγος για να ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μια επόμενη φορά. Σύντομα.
Ακολουθώντας και πάλι το ένστικτο και την αφηρημάδα μου, βρεθήκαμε να επιστρέφουμε από μια διαφορετική ορεινή διαδρομή, αυτή του Πολυγύρου. Όπως κάθε γυρισμός,έτσι κι αυτός, ήταν πολύ πιο σύντομος και πολύ λιγότερο συναρπαστικός...
